Różne rodzaje koniczyny
Koniczyna biała jest rośliną pastwiskową i nadaje się do zasiewu w mieszankach na pastwiska sztuczne. Rośnie nisko przy ziemi i odrasta bardzo dobrze po spasieniu, znosi też udeptywanie. W mieszankach jest bardzo trwała i wypiera nawet inne rośliny. W czystym posiewie uprawia się ją przeważnie na nasienie. Ma skromniejsze potrzeby co do gleby jak koniczyna czerwona, rośnie bowiem na płytkiej piaszczystej, nawet żwirowatej ziemi, a także na zwięzłej glinie, byle nie na podmokłej i nie na torfie. Uprawa w plonie ochronnym taka, jak koniczyny czerwonej. W posiewie czystym sieje się około 10 – 14 kg. na ha. Nasienie świeże jest żywo jasno żółte, starsze nabiera barwy rdzawej. Nasienie zbiera się z pokosu pierwszego, przy czym uzyskana słoma ma taką prawie wartość na paszę, jak siano koniczynowe. Po zbiorze nasienia, służy jeszcze jako pastwisko, nie zbyt jednak wydatne.
Koniczyna biała olbrzymia jest większa od naszej i wytrzymuje u nas dobrze zarówno zimę jak i posuchę. Nadaje się do mieszanek i do podsiewania pastwisk, ponieważ bardzo dobrze odrasta. Mało kwitnie i nasienia daje mało, wskutek czego jest jeszcze bardzo drogie.
Koniczyna szwedzka czyli różowa. Roślina wieloletnia, nadaje się jako domieszka do koniczyny czerwonej i mieszanek łąkowych na gleby wilgotne, zwięzłe, gliniaste, jak i na torfy. Nasienie ciemnozielone połyskujące zasiewa się w plon ochronny, prawie zawsze w mieszankach. Przy czystym posiewie trzeba na ha 12 – 15 kg. nasienia, zwykle jednak jako domieszka.
Siano daje twardsze niż czerwona. Sama koniczyna szwedzka daje tylko jeden dobry pokos co roku, później słabo już odrasta.
Koniczyna inkarnatka. Roślina roczna pochodzi z Włoch, u nas rzadko siewana. Ma kwiaty szkarłatne, ułożone w długich spiczastych kłosach. Rośnie dość szybko, nadaje się do siewu wiosennego na paszę, lecz nie daje jej tyle co dobra mieszanka z wyką. Nadaje się do podsiewu łysin w koniczynie czerwonej, która źle zeszła albo gdy ją myszy wypsuły, a także do zasiewów ścierniskowych, o ile rola dość wilgoci zawiera a jest czysta. W cieplejszych okolicach zasiewają ją w jesieni z rajgrasem włoskim, wtedy daje wczesną paszę wiosenną. Zasiana z żytem ozimym na bogatej ziemi, przezimowuje dość dobrze pod śniegiem i daje na wiosnę paszę. Aby żyto za wcześnie nie stwardniało, trzeba je siać w jesieni w dwa tygodnie później, jak inkarnatkę, najlepiej siewnikiem rzędowym, w posiew rzutowy inkarnatki.