Uprawa roślin przemysłowych

Pod tą nazwą rozumiemy liczne rośliny uprawne, które nie dają paszy ani materiałów spożywczych, a służą głównie jako produkt surowy do dalszej przeróbki przemysłowej na olej, włókno i ciała wonne czyli aromatyczne. Przeróbki tej dokonuje się bądź to w gospodarstwie samym w przemyśle domowym, np. len, konopie, bądź też w osobnych zakładach fabrycznych, do których rośliny te się sprzedaje. Uprawa i wybór roślin handlowych zależy więc przede wszystkim od tego, czy jest na nie korzystny zbyt lub zużytkowanie na miejscu.

Rośliny handlowe dają w gospodarstwie wysoki dochód surowy, lecz wymagają też znaczniejszych kosztów uprawy i więcej niż inne ręcznej pracy. Wiele z nich wskutek tego, jak np. len, nadaje się przeważnie do gospodarstw włościańskich. Zbyt roślin przemysłowych może być tylko wówczas korzystny, jeśli się sprzedaje większe ilości jednolitego produktu, dlatego to w gospodarstwach włościańskich uprawa tych zyskownych ziemiopłodów (np. chmielu), tylko wtedy może być prowadzona, jeżeli utworzone zostaną spółki rolnicze, które od gospodarzy produkt nabywają i dostarczają fabrykom większych ilości naraz dobrze sortowanego materiału. Rośliny przemysłowe mają potrzeby nawozowe i wymagają dobrego obrobienia i przygotowania gleby.

Zależnie od rodzaju produktu, który dają, rozróżniamy rośliny:

a) Olejne: rzepak, rzepik, mak, lnianka, słonecznik.

b) Włóknodajne: len, konopie (dają także olej).

c) Aromatyczne: chmiel, tytoń.

d) Różne inne: cykoria, szczeć sukiennicza, wierzba koszykarska, rośliny barwierskie i inne.