Seradela
Seradela jest rośliną roczną. Daje dobrą paszę ścierniskową i służy na zielony nawóz. Udaje się najlepiej na glebie piaszczystej, głębszej, lecz zasobnej w wilgoć; suszy nie znosi. Zasiana wcześnie w wilgotną ziemię daje znaczną ilość masy roślinnej. W czystym posiewie może być uprawiana tylko na bardzo czystej i dobrze uprawnej roli, gdyż z początku bardzo powoli się rozwija i chwasty ją głuszą. Najlepszym stanowiskiem dla seradeli jest zasiew po roślinach okopowych w 2-gim roku po nawozie. Użycie nawozów pomocniczych, mianowicie fosforowych i potasowych, powiększa w wielu razach znacznie plon. Zazwyczaj wsiewa się seradelę wczesną wiosną w żyto ozime lub w owies i broną przykrywa. Bronowania żyta obawiać się wcale nie należy, byle go dokonać wcześnie z wiosną. Wysiewać należy 40 – 50 kg. na ha. Ziarno powinno być świeże co łatwo poznać, gdy się je bowiem nożem przekroi jest wewnątrz woskowo żółte. Nasienie stare natomiast jest wewnątrz brunatne lub czarniawe.
Z początku rośnie seradela bardzo powoli tak, że jeszcze nieraz w czerwcu mało jej widać. Dopiero po zbiorze zboża rozrasta się należycie. Przy wczesnym czystym zasiewie, nie koszona, wydaje nasienie w końcu sierpnia.
Na wielu glebach seradela nie udaje się od razu, gdy została świeżo wprowadzona do gospodarstwa. Powodem bywa dłuższa susza po zasiewie lub też brak bakterii korzeniowych, które wiążą azot i są warunkiem należytego jej rozwoju. W tym ostatnim wypadku zaradzić należy przez szczepieni ziemi właściwymi bakteriami. Najłatwiej to uskutecznić przez posypanie roli ziemią z pola, na którym już seradela poprzednio dobrze rosła. Wystarcza rozsypać 1 – 2 przyczepy takiej ziemi na mórg i przybronować tuż przed siewem.
Jeśli takiego pola w pobliżu nie ma, należy na osobnym małym kawałku obsiać seradelę i starannie ją uprawiać np. przez dwa lata na tym samym miejscu, po czym wierzchnią warstwę gleby z tego kawałka bierze się do posypywania pól, obsianych seradelą. Zamiast szczepienia ziemią używa się z dobrym skutkiem szczepionek wytwarzanych fabrycznie do zaprawiania nasienia seradeli i innych roślin motylkowych przed siewem. Szczepionki te są to sztuczne hodowle bakterii brodawkowych, nie zawsze jednak należycie skutkują. Podobne postępowanie wywiera dobry wpływ i przy uprawie innych roślin motylkowych np. łubinu.
Z posiewu czystego zbiera się seradelę na siano w sierpniu, po czym odrasta jeszcze do października i daje pokos na zielono. Chcąc zebrać nasienie, kosi się ją w końcu sierpnia i suszy na siano, z którego potem lekko przemłacając otrzymuje się nasienie. Z posiewu w plon ochronny otrzymuje się późną paszę zieloną lub zielony pognój. Plon bywa bardzo rozmaity, średnio liczyć można na 250 kubików masy zielonej i około 50 kubików siana z ha.